Kelly jęknęła dramatycznie, po czym posłusznie pomaszerowała do łazienki. -Sprawdzę ręce, panienko. -Oczywiście, proszę pani - usłyszała w odpowiedzi. Uśmiechnęła się. Wyjęła patelnię i wszystkie składniki potrzebne do przyrządzenia posiłku. Gdy Kelly wróciła z łazienki i pomyślnie przeszła inspekcję, Laura odesłała ją do salonu, żeby odszukała kota i obejrzała sobie jakiś film. Kliknięcie interkomu było niczym wyniosłe wezwanie. Zmniejszyła ogień i podeszła do małego mikrofonu umieszczonego na ścianie. Nacisnęła guzik. -Wzywał pan, wasza lordowska mość? -No, proszę, gdyby nie recesja na rynku kominków, nie musiałabyś siedzieć w kuchni i przygotowywać kolacji. Uśmiechnęła się z wyższością. Jej gniew nieco złagodniał. - Niesamowita jestem, prawda? -Co zatrzymało dostawcę tak długo? Czyżby był zazdrosny? -Serdeczność. -Twoja czy jego? -Chyba obojga po trochu. To miły facet. Zarabia na studia, -Nic mnie nie obchodzi, że Rhodes się uczy. Nie życzę sobie żadnych obcych w otoczeniu mojej córki. -To zrozumiałe. Ale myślę, że w obecności Deweya i mnie nic jej nie groziło. -To pomyśl jeszcze raz, Lauro. Jestem bardzo bogaty. Nie wykluczałbym możliwości porwania mojego dziecka dla okupu. Laura zamrugała powiekami. -Nie wydaje ci się, że przesadzasz? -Nie, wcale. -Co to znaczy? Zakaz przyjmowania gości? Zakaz wychodzenia na zewnątrz? Czy naprawdę oczekujesz, że Kelly stanie się pustelnicą? - Dźgnęła palcem interkom, jakby była to pierś Richarda. - Pozwól, że ci powiem, iż tak się nie stanie! Dopóki ja tu jestem. Ona musi chodzić do szkoły, musi bawić się z innymi dziećmi. Tęskni za przyjaciółmi, za dawnym domem, za mamą. Postawmy sprawę jasno, Blackthorne - warknęła ostro. - To ja tu rządzę. Jeśli mi nie ufasz, to zejdź na dół, ty draniu, i sam się tym zajmij! - Chwila, moment... - zagrzmiał jego głos w głośniku. - Ty się denerwujesz? Nachyliła się bliżej i pacnęła guzik. -Nie - powiedziała. - Nie denerwuję się, ale jestem wściekła. Uraziłeś uczucia Kelly. Stałeś parę metrów od niej, nie chciałeś wyjść i nie pozwoliłeś jej przyjść do ciebie. Czuje się odrzucona, zraniona i... - wciągnęła powietrze. - Myśli, że jej tu nie chcesz. -Co takiego? -Logika czterolatki. Ona uważa, że ponieważ nie chcesz jej widzieć ani z nią rozmawiać, to znaczy... że jej w ogóle tutaj nie chcesz. Dziwne, prawda? -Cholera! - podsumował usłyszane wywody Richard.